Δημοσιευμένο στο www.capital.gr
Στις γιορτές θα φάμε! (;)
Το σενάριο είναι, πλέον, λίγο ως πολύ γνωστό. Όπως συμβαίνει, πρακτικά, κάθε χρόνο, είτε προσέχουμε τη διατροφή μας ή όχι, θεωρούμε ήδη δεδομένο ότι, "στις γιορτές θα φάμε". Και θα φάμε πολύ. Και, φυσικά, "θα πάρουμε βάρος". Τι και αν μπορεί να προσπαθούμε από το καλοκαίρι να απαλλαγούμε από τα περιττά κιλά, τι και αν ενδεχομένως μένουμε 12ωρα νηστικοί για ολόκληρες εβδομάδες ή πληρώνουμε διαιτολόγο, γυμναστή, βελονιστή, ή κάθε άλλη ειδικότητα που υπόσχεται ότι θα μας βοηθήσει να βελτιώσουμε το βάρος μας; Το ξέρουμε ήδη, αφού έτσι κάνουμε κάθε χρόνο της ενήλικης ζωής μας, ότι θα φάμε και θα πιούμε, και, μάλιστα, ότι δεν φάγαμε και δεν ήπιαμε εδώ και καιρό. Γιατί, "Χριστούγεννα είναι, να μην φάμε;", "όλοι τρώμε και πίνουμε λίγο παραπάνω", "Γιορτές είναι". Πόσα νοητικά φίλτρα, στερεότυπα και μοτίβα σκέψης έχουμε διαμορφώσει με τον καιρό – και όλα μαζεμένα σε λίγες μόνο φράσεις. Γιατί, σε τελική ανάλυση, τι ακριβώς θα συμβεί εάν δεν φάμε (σαν να είναι το τέλος του κόσμου) - και είναι Χριστούγεννα;
Όταν ο έλεγχος του βάρους είναι θέμα οπτικής
Η αλήθεια είναι ότι στις γιορτές χαλαρώνουμε και περνάμε καλά και τρώμε και πίνουμε κάτι παραπάνω και παίρνουμε βάρος. Έτσι γίνεται επειδή εμείς έχουμε γράψει έτσι αυτό το σενάριο – και μάλιστα όλοι μαζί, οργανωμένα, ώστε να κανείς να μην νιώθει άβολα με αυτό, αφού είναι κάτι το δεδομένο. Όμως, για σκεφτείτε το λίγο, από πότε τα Χριστούγεννα έπαψαν να είναι, για παράδειγμα, μία μέρα με ξεχωριστό πνευματικό χαρακτήρα ή μια μέρα που υπενθυμίζει την αξία της αγάπης και της προσφοράς ή, μια ευκαιρία να διασκεδάσουμε, να ξεκουραστούμε, να δούμε φίλους ή και συγγενείς, να απολαύσουμε τόσα άλλα πράγματα που μπορούν να μας ικανοποιήσουν νοητικά, πνευματικά και οργανικά; Από που και ως που όλα περιστρέφονται γύρω από ένα τραπέζι και ρεβεγιόν – για τα οποία μας ενδιαφέρει μόνο το τι θα φάμε και στην καλύτερη περίπτωση το τι θα φορέσουμε;
Στο δεδομένο σενάριο, μάλλον ξεχνάμε ότι, όπως συμβαίνει και με πολλές άλλες περιστάσεις, το φαγητό (και η ιεροτελεστία γύρω από αυτό της οποίας δυστυχώς ξεχνάμε τη σημασία), είναι μέρος μιας συνολικής εμπειρίας. Μίας εμπειρίας που περιλαμβάνει στολισμούς, χώρους, ανθρώπους, καταστάσεις, δρώμενα, που προσφέρουν πολυάριθμους λόγους για να περάσουμε όμορφα και να ικανοποιήσουμε το "κέντρο ανταμοιβής" στον εγκέφαλο – και το οποίο τόσο απλά και τόσο εύκολα "ενεργοποιείται" με το φαγητό. Και, στο πλαίσιο αυτής της συνολικής εμπειρίας, μπορούμε και να απολαύσουμε και το φαγητό, με τις αισθήσεις μας (δηλαδή να μυρίσουμε, να γευτούμε, να παρατηρήσουμε), τρώγοντας αργά, και συνειδητοποιημένα, επικεντρωμένοι σε αυτό, να ολοκληρώσουμε όταν "πάρουμε" το σήμα ότι χορτάσαμε, και να αρχίσουμε σύντομα να βλέπουμε την ευρύτερη εικόνα του τι συμβαίνει γύρω μας, αφήνοντας πίσω μας το φαγητό και την υπερκατανάλωση του.
Μήπως λοιπόν, φέτος, αντί να επιλέξουμε να επικεντρωθούμε -να κάνουμε focus- μόνο στο φαγητό, να "ξε-ζουμάρουμε" και να δούμε τη συνολική εμπειρία;
Comments